http://www.bibliotekacyfrowa.pl/dlibra/ ... 9&from=FBCAutor: Piotr Krzysztof Marszałek
Geneza i organizacja polskich formacji policyjnych w Wielkopolsce (1918-1920)stron 14
...
http://www.bibliotekacyfrowa.pl/dlibra/ ... 8&from=FBCAutor: Piotr Krzysztof Marszałek
Powstanie i rozwój organizacyjny polskich formacji policyjnych w południowo-zachodniej Wielkopolsce w latach 1918-1922 strony 14-41
.
od strony 33 (32)
...
ANEKS
Augusiak Stanisław, starszy posterunkowy PP, ur. 24.04.1885 r. w Baborowie, pow. Oborniki, syn Józefa i Stanisławy z Bittnerów. W kwietniu 1919 r. wstąpił do Żandarmerii Krajowej byłej Dzielnicy Pruskiej. Od 01.07.1920 r. w Policji Państwowej.
W okresie do listopada 1929 pełnił funkcję komendanta posterunku granicznego w miejscowości Długie Nowe, pow. Leszno. Po likwidacji posterunku został przeniesiony do Komendy Powiatowej P. P. w Lesznie na stanowisko kancelisty w referacie śledczym, na którym służył do wybuchu wojny 01.09.1939 r. Wraz z pozostałymi policjantami powiatu ewakuował się na Warszawę, gdzie pod Modlinem został ostrzelany przez artylerię niemiecką. Dalsze losy wojenne i powojenne nie są znane.
Dudziak Jan, przodownik PP, ur. 05.03.1887 r. w Gryżynce, pow. Kościan, syn Antoniego i Marianny ze Stelmaszczyków. W 1901 r. ukończył szkołę ludową, a następnie pracował w gospodarstwie rodziców. W dniu 4 października 1905 r. został powołany do odbycia służby wojskowej w armii niemieckiej. Służył w 1 Pułku Strzelców Konnych w Poznaniu do 28.09. 1914 r. Po wyjściu z wojska pracował w Poznaniu. W dniu 01.08.1914 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej, w której służył do 10.11.1918 r. W styczniu 1919 r. wstąpił do Żandarmerii Krajowej byłej Dzielnicy Pruskiej i służył na posterunku w Witowie.
Od 01.07.1920 r. przeniesiony do Policji Państwowej, w której pełni służbę na tym samym posterunku. W październiku 1927 r. zostaje przeniesiony na posterunek w Rydzynie, pow. Leszno, a w październiku 1929 r. na posterunek w Lesznie. Służbę tam pełni do wybuchu wojny 01.09.1939 r. Ewakuował się na Warszawę i brał udział w jej obronie. W początkach października 1939 r. wraca do Leszna. W dniu 06.01.1940 r., wraz z innymi byłymi policjantami, zostaje wysiedlony do Generalnego Gubernatorstwa i wcielony do Policji Polskiej, w której objął posterunek w Tarnowej, pow. Jasło, gdzie służył do września 1944 r. Od 1943 r. w konspiracji, pracując jako wywiadowca oddziału PPS „Podkarpacie”. Od stycznia 1945 r. do 17.10.1946 r. pełnił służbę w Milicji Obywatelskiej.
Późniejsze losy nie są znane.
Jankowiak Ludwik, przodownik PP, 1881 – 1940, komendant posterunku w Rydzynie.
Kilka miesięcy przed wojną przeniesiony na posterunek w Lesznie.
Zamordowany w Twerze przez NKWD. Miejsce pochówku nieznane.
Kowalski Franciszek, przodownik PP,1896 – 1940, komendant posterunku w Zbarzewie.
Zamordowany w Twerze przez NKWD. Miejsce pochówku nieznane.
Kubasik Konstanty, komisarz PP, podporucznik rezerwy pospolitego ruszenia, ur. 23.04.1890 r. w Zielątkowie, powiat gnieźnieński, w domu Jana i Marii z Ołtarzewskich.
Do szkoły powszechnej uczęszczał w Gnieźnie. Tam też brał udział w strajku szkolnym w 1901 r. Po ukończeniu szkoły w 1904 r. rozpoczął pracę jako praktykant w biurze adwokackim i notarialnym. W tym też czasie należał do organizacji młodzieżowej Sokoła.
W 1912 r. został powołany do armii niemieckiej, jako poborowy. Brał udział w I wojnie światowej na froncie zachodnim w Belgii i Francji.
Z wojska został zwolniony z dniem 10.08.1917 r. na skutek odniesionych ran. Po powrocie z frontu zamieszkał w Ostrowie i pracował jako sekretarz adwokacki. W listopadzie 1918 r., po przewrocie politycznym w Berlinie, wstąpił ochotniczo do organizowanych oddziałów Straży Ludowej.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego walczył w Ostrowie. Z dniem 02.07.1919 r. wstąpił ochotniczo do Żandarmerii Krajowej b. Dzielnicy Pruskiej początkowo w stopniu wachmistrza, a następnie wachmistrza powiatowego.
W dniu 18.12.1919 r. otrzymał awans na podporucznika Żandarmerii. Służył w Sekcji Sądownictwa Dowództwa I Brygady Żandarmerii Krajowej byłej Dzielnicy Pruskiej, a później przeszedł do Inspekcji Okręgowej w Dowództwie Żandarmerii w Poznaniu.
W dniu 01.01.1920 r. złożył egzamin maturalny przed komisją wojewódzką w Poznaniu. Z dniem 01.07.1920 r. został przejęty na etat Ministerstwa Spraw Wewnętrznych do Policji Państwowej byłej Dzielnicy Pruskiej w stopniu komisarza i objął tymczasowe szefostwo Działu III (Szkoła) oraz Działu V (Rezerwa Okręgu) w nowotworzonej Komendzie Okręgowej Policji Państwowej w Poznaniu.
W okresie od 11 lipca do 4 października 1920 r. był w składzie Okręgowej Komisji Dyscyplinarnej. Po 18.07.1920 r. był już tylko wykładowcą w Okręgowej Szkole Policyjnej w Poznaniu.
Od 05.02.1921 r. był komendantem powiatowym Policji Państwowej w Gnieźnie, a następnie od 01.12.1922 r. komendantem powiatowym w Czarnkowie. W dniu 01.01.1924 r. został mianowany komendantem powiatowym w Środzie, a od 01.08.1924 r. komendantem powiatowym w Ostrowie. Od dnia 30.11.1926 r. był komendantem powiatowym Policji Państwowej w Lesznie.
Z dniem 08.10.1931 r. został przeniesiony na komendanta powiatowego do Przasnysza w województwie warszawskim i na stanowisku tym pozostawał do dnia 06.02.1933 r., gdy został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony w dyspozycji komendanta głównego PP. Pozostawał jednak nadal w Przasnyszu. Ostatecznie z dniem 31.03.1933 r. został mianowany komendantem komisariatu w Tarnopolu, a później komendantem powiatowym w Kopaczyńcach w województwie tarnopolskim.
Z dniem 05.08.1936 r. został zwolniony z zajmowanego stanowiska i, ze względu na dobro służby, przeniesiony w stan nieczynny. Od dnia 20.02.1937 r. został przywrócony do służby czynnej i przeniesiony do komendy powiatowej w Bielsku Podlaskim, a z dniem 29.09.1938 r. do Inowrocławia na komendanta miasta. Tam też pozostał do wybuchu wojny. Po 03.09.1939 r. wycofywał się z całą policją województwa pomorskiego w kierunku południowo-wschodnim.
Dotarł do Lwowa i tam się ukrywał. Został aresztowany przez NKWD w marcu 1940 roku i wkrótce rozstrzelany. Miejsca pochówku nie udało się do tej pory ustalić. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1930 r., Medalem za Wojnę 1918-1921 w 1929 r. i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości w 1929 r.
Piątek Franciszek, przodownik PP, ur. 12.01.1892 r. w Starym Tomyślu, pow. Nowy Tomyśl, syn. Michała i Teresy z Dykrzaków. Szkołę ludową ukończył w 1906 r. w miejscowości rodzinnej. Następnie pracował w gospodarstwie rodziców.
W latach 1909-1911 uczęszczał do szkoły rolniczej w Nowym Tomyślu. W dniu 12.10 1911 r. został wcielony do armii niemieckiej i służył 74 p. a. Po zakończeniu służby poborowej pozostał w wojsku, jako podoficer zawodowy. W czasie I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. W dniu 13.04.1918 r. został ranny, tracąc lewe oko. Po wybuchu rewolucji w Niemczech wystąpił z armii niemieckiej i powrócił do domu rodziców. W dniu 06.01.1919 r. ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w Powstaniu Wielkopolskim. W dniu
11.11.1920 r., na skutek zarządzonej demobilizacji został przeniesiony do rezerwy w stopniu starszego sierżanta.
Dnia 11.12.1920 r. wstąpił do Policji Państwowej w Poznaniu w charakterze wywiadowcy służby śledczej. W marcu 1921 r. został przeniesiony do Ekspozytury Służby Śledczej przy Komendzie Powiatowej P. P. w Nowym Tomyślu, a dnia 01.09.1922 r. do Komendy Powiatowej P. P. w Lesznie z przydziałem na posterunek P. P. w Lesznie. W roku 1923 ukończył kurs dla posterunkowych, a w 1925 r. kurs dla przodowników w Szkole Policyjnej w Poznaniu. W Lesznie służył do wybuchu wojny. W dniu 01.09.1939 r. ewakuował się w kierunku na Warszawę i 13.09.1939 r. dotarł do stolicy, w której przebywał do 08.10.1939 r. W dniu 12.10.1939 r. powrócił do Leszna, gdzie został zatrudniony przy pracach przymusowych. W dniu 06.01.1940 r. wraz z innymi policjantami został skierowany do służby w Policji Polskiej na terenie Generalnego Gubernatorstwa w powiecie Jasło. Tam otrzymał przydział do służby na posterunku P. P. w Żmigrodzie Nowym. Służbę pełnił do września 1944 r. kiedy to Niemcy zarządzili ewakuację. Do 23.01.1945 przebywał w Bieczu, pow. Gorlice. W dniu 19.02.1945 r. powrócił do Leszna, a dnia 16.05.1945 r. wyjechał do Wschowy, gdzie podjął pracę w Zarządzie Miejskim. Po wojnie oskarżany o działanie na szkodę ludności polskiej nie został zrehabilitowany.
Policzkiewicz Karol, starszy posterunkowy PP, ur. 04.11.1909 w Sosnowcu w rodzinie Stanisława i Ludwiki z Sobków. W 1934 r. ukończył średnia Szkołę Handlową w Katowicach i rozpoczął naukę w Szkole Policyjnej w Mostach Wielkich.
Pierwszy przydział otrzymał do Rydzyny, gdzie został zastępcą komendanta posterunku.
Od 23.10.1938 r. objął posterunek w Krzemieniewie z siedzibą w Garzynie, gdzie pełnił obowiązki komendanta. Po 02.09.1939 r. ewakuował się z całą policją powiatu w kierunku na Warszawę i dalej na wschód. Po 17.09.1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Więziony w obozie w Ostaszkowie.
Wiosną 1940 r. zamordowany w Twerze przez NKWD. Pochowany w Miednoje.
Ratajczak Ludwik, starszy posterunkowy PP, ur. 03.08.1894 r. w Osieku, pow. Kościan, syn Jakuba i Antoniny z Matuszczaków. Ukończył szkołę ludową w Osieku w 1908 r. Przez kilka następnych lat pracował w gospodarstwie rodziców.
W 1914 roku został powołany do armii niemieckiej i wysłany na front zachodni do Francji. Walczył też na Bałkanach. Po zawarciu rozejmu został zdemobilizowany.
W styczniu 1919 r. wstąpił o Wojska Polskiego i brał udział w walkach w Wielkopolsce i na froncie wschodnim. W listopadzie 1920 r. został zdemobilizowany.
W dniu 01.04.1921 r. został przyjęty do Policji Państwowej i skierowany do Szkoły Policyjnej. Po zdaniu egzaminów został przydzielony na posterunek w Krzywiniu w powiecie kościańskm. W 1934 r. został służbowo przeniesiony do miejscowości Lubasz, pow. Czarnków. W 1938 r. na własną prośbę został przeniesiony do Leszna, gdzie pełnił służbę do wybuchu wojny. W dniu 14.09.1939 r. w okolicach Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej. W stalagu I a w Prusach Wschodnich przebywał do grudnia 1939 r., kiedy to został wysłany
na roboty do gospodarstwa rolnego w Willkischken niedaleko Tylży.
W maju 1942 r. został wcielony w szeregi Policji Polskiej i wysłany do Radomia, a stamtąd do Tomaszowa Mazowieckiego. Z komendy Powiatowej w Tomaszowie otrzymał przydział na komendanta posterunku P. P. w Białobrzegach Opoczyńskich, a następnie w Błogich, gm. Owczary, pow. tomaszowski. Służbę pełnił do 06.08 1944 r. kiedy to wraz z całą obsadą posterunku zbiegł ze służby.
Po wyzwoleniu, przez kilka miesięcy służył w Milicji Obywatelskiej. W lipcu 1945 powrócił do Leszna, a od 01.08.1945 r. pełnił obowiązki komendanta Straży Przemysłowej w Zemszu, pow. Krosno Odrzańskie.
Samotejkin Aleksy Edward, posterunkowy PP, 1913 – 1940, zamordowany w Twerze przez NKWD. Miejsce pochówku nieznane.
Sarnowski Stanisław, posterunkowy PP, ur. 18.04.1890 w Kuźnicy Trzcińskiej, pow. Kępno, syn Kaspra i Zuzanny z Wancków. Do szkoły ludowej uczęszczał w miejscowości rodzinnej w latach 1897-1904. W latach 1905-1908 pracował we Wrocławiu, w charakterze ucznia gastronomiczo-hotelarskiego, a w latach 1908-1915 jako pracownik gastronomiczny w Berlinie. W dniu 15 maja 1915 r. został powołany do armii niemieckiej. Służbę pełnił w 395 pułku piechoty na froncie Zachodnim w Belgii i Francji. W sierpniu 1917 r. dostał się do niewoli francuskiej w okolicach Verdun w miejscowości Malencourt. W obozie jenieckim zgłosił się do obozu polskiego w Le Puy. Pracował w cegielni w miejscowości Roaune. W maju 1919 r. wstąpił do wojska polskiego, z którego został zwolniony na skutek demobilizacji w marcu 1920 r. Dnia 20.12.1920 r. został przyjęty do Policji Państwowej i przydzielony do Komendy Powiatowej wLesznie, gdzie służył do wybuchu wojny 01.09.1939 r. Pierwszego dnia wojny, wraz z innymi policjantami powiatu ewakuował się na Warszawę. Do Leszna powrócił w początkach października 1939 r. W styczniu 1940 r. wraz z innymi policjantami z Leszna został wysiedlony i wcielony do Policji Polskiej w powiecie jasielskim.
Początkowo na posterunek w Sękach, a następnie na posterunek w Skołyszynie. Służbę tam pełnił do sierpnia 1944 r. Po wkroczeniu sowietów w styczniu 1945 r. wrócił do Leszna. Od dnia 01.12.1945 pracował jako zarządca w majątku ziemskim w Czyżowie.
Od 15.05.1946 r. pracował w Biurze Ewidencji i Ruchu Ludności w Zarządzie Miejskim w Szprotawie. W 1948 r. został niesłusznie oskarżony o zbrodnie przeciwko narodowi polskiemu w czasie wojny. W wyniku procesu został z zarzutów oczyszczony. Ponownie został oskarżony z art. 2 dekretu z 31.08.1944 r. w 1949 r. i skazany na 6 lat pozbawienia wolności.
Stachowiak Piotr, posterunkowy PP, ur. 16.06.1895 r. w Elżbietowie, pow. Jarocin, syn Macieja i Jadwigi z Marciniaków. Zamieszkały w Lesznie przy ul. Poniatowskiego nr 25. Po zdemobilizowaniu z wojska w początkach lipca 1920 r. wstąpił do Policji Państwowej i został przydzielony do Komendy Rezerwy P. P. w Poznaniu. Następnie w grudniu 1920 r. przeniesiony został do Komendy Powiatowej P. P. W Lesznie na posterunek P. P. w Lesznie. Pełnił tam służbę policjanta mundurowego do chwili wybuchu wojny 01.09.1939 r. W drugim dniu wojny został z cała obsadą posterunku wycofany w kierunku na Warszawę. Po zakończeniu działań wojennych powrócił w pierwszych dniach października 1939 r. do Leszna i rozpoczął prace na odcinku drogowym Leszno.
W dniu 06.01.1940 r. został powołany przez żandarmerię niemiecką w Lesznie do pełnienia służby w szeregach Policji Polskiej i z dniem 10.01.1940 r. został przydzielony na posterunek P. P. w Żmigrodzie Nowym, pow. Jasło, województwo krakowskie. Na tym posterunku pełniłem służbę do chwili utworzenia frontu na linii Jasło – Żmigród – Dukla t.j. do lipca 1944 r. Potem przeniósł się do Gorlic.
Służby policyjnej już nie pełnił. Do Leszna powrócił po wyzwoleniu. Dalsze losy nie są znane.
Szatkowski Stanisław, przodownik PP, ur. 07.05.1892 r. w Trutnowie. W dniu 02.09.1939 r., wraz z całą policją powiatu leszczyńskiego został ewakuowany w kierunku na Warszawę. Losy wojenne nie są bliżej znane. Wiadomo tylko, że w dniu 20.11.1942 r. został przywieziony do KL Auschwitz transportem z Radomia.
Nadano mu numer obozowy 77017. Zmarł w obozie 06.02.1943 r.
Wawrzyniak Ignacy, starszy przodownik PP, ur. 24.01.1892 r. w Pięczkowie w powiecie średzkim w domu Franciszka i Apolonii z Stępniewskich. Naukę w szkole ludowej rozpoczął w rodzinnej wsi w roku 1898 i ukończył ją w marcu 1906 r. w roku 1907 podjął pracę na pruskich kolejach, na odcinku drogowym Miłosław, w powiecie wrzesińskim. Pracował przy pracach ślusarskich przy instalacjach sygnałowych i zwrotniczych. Po dwóch latach pracy, szukając lepszych zarobków, podejmuje pracę rębacza w jednej z kopalń węgla kamiennego w Bochum w Westfalii. Jako górnik pracował do 1912 r. kiedy to został powołany do odbycia służby wojskowej. Pruskie władze wojskowe odkomenderowały go do orkiestry I batalionu 137 p. p. w Hagenau (obecnie Hageuenau we francuskiej Alzacji).
W latach I wojny światowej służył w żandarmerii polowej. Po zakończeniu wojny na krótko powrócił do pracy na kolei w charakterze zwrotniczego.
W marcu 1919 r. decyzją władz Naczelnego Komisariatu Ludowego w Poznaniu został powołany do Żandarmerii Krajowej b. Dzielnicy Pruskiej i z dniem 05.03.1919 r. objął Komisariat Żandarmerii w miejscowości Lubosz, w powiecie Międzychód. Z dniem 01.07.1920 roku został wcielony do Policji Państwowej i mianowany komendantem posterunku we Wronkach. Z dniem 01.02.1927 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta posterunku w Gostyniu. Przeszedł wiele szkoleń m. in. w roku 1920 ukończył kurs dla Żandarmerii Krajowej, w roku 1925 odbył kurs dla przodowników Policji Państwowej, a także w Szkole dla Szeregowych Policji Państwowej w Żyrardowie w 1930 r. i w tym samym roku w Głównej Szkole Gazowej w Warszawie, zawsze otrzymując wysokie oceny. Po ukończeniu szkół policyjnych został przeniesiony z dniem 20.03.1931 r. do Leszna w charakterze instruktora powiatowego na powiaty: leszczyński, rawicki i gostyński. Z dniem 08 maja 1935 r. został komendantem posterunku w Lesznie, gdzie służył do wybuchu II wojny światowej. W dniu 02.09.1939 r., zarządzeniem władz wojskowych policja z Leszna została ewakuowna w kierunku na Warszawę i cofała się wraz z oddziałami Armii „Poznań”. Do Warszawy dotarł w dniu 8 września i wszedł do składu osobowego 26 lwowskiego pułku piechoty, operującego w rejonie Praga - Grochów, w charakterze żandarma polowego.
W dniu 15.09.1939 r. otrzymał postrzał w prawe przedramię. Rana ta już na zawsze ograniczyła zdolności ruchowe prawej ręki.
W jednostce tej służył do chwili kapitulacji stolicy w dniu 29.09.1939 r. Do Leszna powrócił po wygojeniu się rany, skąd w dniu 14 listopada niemiecki Urząd Pracy w Lesznie skierowałgo do pracy w charakterze robotnika gorzelnianego i rolnego w majątku Jürtsch (obecnie Jurcz leżący między Lasowicami a Zaborową, 10 km od drogi łączącej Wrocław z Lubinem). W dniu 03.01.1940 r. został stamtąd odwołany przez żandarmerię niemiecką w Lesznie, a w trzy dni później odkomenderowany do żandarmerii w Krakowie.
Z Krakowa został przekazany do komendy powiatowej Policji Państwowej "granatowej" w Jaśle, gdzie mianowano go komendantem posterunku w Żmigrodzie Nowym. W lutym 1941 r. został wyznaczony na komendanta obwodowego, obejmującego posterunki w Żmigrodzie, Osieku, Dębowcu i Tarnowcu. Na stanowisku tym pełnił służbę do września 1944 r., gdy do rejonów tych zbliżała się armia sowiecka. Po wkroczeniu wojsk sowieckich został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Nowym Sączu, a następnie wywieziony na Ukrainę do Doniecka (Stalino), gdzie pracował w kopalniach. Do Leszna powrócił późnym latem 1945 r. i od 15 września tego roku rozpoczął pracę w Zarządzie Gminnym w Święciechowe. Został zrehabilitowany jako były funkcjonariusz Policji Państwowej z dniem 31.12.1946 r. Na skutek reorganizacji w funkcjonowaniu samorządu lokalnego został zredukowany. Mimo podejmowanych starań nie mógł znaleźć pracy w administracji państwowej.
Od 01.10.1950 r. podjął pracę w Spółdzielni Inwalidów im. M. Kopernika w Lesznie jako pracownik fizyczny. Na emeryturę przeszedł z dniem 30 czerwca 1958 r. Zmarł 01.02.1964 r. w Lesznie. Był też wielokrotnie odznaczany m. in. Krzyżem Walecznych, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1921. Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Wiśniewski Kazimierz, komisarz PP, kapitan rezerwy Wojska Polskiego, ur. 15.01.1893 r. w Krotoszynie, powiat Szubin, w rodzinie Stanisława i Franciszki z Łożyńskich. Uczęszczał do 7 klasowej szkoły ludowej w Mamliczu, w powiecie szubińskim, którą ukończył w 1907 r. Tam też uczestniczył w 1901 r. w strajku szkolnym polskich dzieci. W roku 1908 rozpoczął naukę jako kupiec w niemieckiej firmie „R. Sch. Samelson u. Sohn” w Pakości w powiecie mogileńskim.
Jednocześnie uczył się w tamtejszym gimnazjum kupieckim. Po zakończeniu nauki pracował nadal we wspomnianej firmie osiągając m. in. stanowisko kierownika przedsiębiorstwa. W dniu 9.05.1915 r. został powołany do służby w armii niemieckiej i wysłany na front rosyjski. Od połowy 1916 r. walczył na froncie zachodnim. Po powrocie z frontu podjął pracę w tej samej firmie kupieckiej w Pakości, gdzie zastało go Powstanie Wielkopolskiego. Wstąpił do oddziału ochotników organizowanego w Pakości i walczył w okolicach Inowrocławia.
W dniu 24.04.1919 r. ochotniczo zgłosił się do Obrony Krajowej w Poznaniu i z II baonem wyruszył w okolice Rawicza.
Tam też walczył w ramach 7 kompanii 159 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W końcu lutego 1920 r. odszedł z wojska na własną prośbę i z dniem 01.03.1920 r. rozpoczął pracę w Głównym Urzędzie Ceł w Poznaniu. Od 1 sierpnia tego roku przeszedł do służby w Żandarmerii Krajowej b. Dzielnicy Pruskiej, a następnie do Policji Państwowej. W tym samym miesiącu złożył egzamin przed Komisją dla aspirantów
oficerskich. W dniu 01.10.1920 r. otrzymał nominację na aspiranta Policji Państwowej, a w dniu 01.07.1924 r. na podkomisarza.
W marcu 1934 r. otrzymał nominację na komisarza Policji Państwowej. Pierwszy przydział w policji otrzymał do Nowego Tomyśla. Od dnia 14.03.1921 r. został przeniesiony do Komendy Policji Państwowej na m. Poznań, gdzie służył w Komisariacie Kolejowym Miasteczko. Od 01.01.1922 r. p. o. komendanta powiatowego w Kościanie.
Od 18.04.1922 r. komendant powiatowy w Szamotułach. Następnie służył od 20.08.1925 r. w Kępnie, jako komendant powiatowy.
W dniu 08.10.1931 r. objął funkcję komendanta powiatowego Policji Państwowej w Lesznie. Na stanowisku tym pozostał już do wybuchu wojny. Za swoją służbę był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1921 i Medalem X-lecia Odzyskanej Niepodległości. Z dniem 01.09.1939 r. wraz z całą policją powiatu wszedł w skład sił zbrojnych. Z oddziałami Armii „Poznań” wycofywał się z terenu Wielkopolski. Brał udział w bitwie nad Bzurą, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej. Z prowizorycznego obozu jenieckiego udało mu się zbiec i połączyć z rodziną ewakuowaną do Lublina. Około 25.10.1939 r. powrócił wraz z rodziną do Szamotuł i zamieszkał w domu teściów, gdyż w Lesznie poszukiwany był przez gestapo. Podjął wówczas pracę w przejętym przez Niemców „VESTA” Towarzystwie Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia i Gradobicia w Poznaniu (Posensche Feuersozietät), jako agent ubezpieczeniowy.
Po wysiedleniu teściów do Generalnego Gubernatorstwa w dniu 13.03.1940 r. wraz z najbliższą rodziną pozostawał w ukryciu.
W dniu 07.01.1943 r., na skutek denuncjacji, został aresztowany przez gestapo. Początkowo był przesłuchiwany w siedzibie tajnej policji w Szamotułach. Wkrótce przewieziony został do więzienia gestapo zorganizowanego w dawnym „Domu Żołnierza” w Poznaniu, a następnie do więzienia w Forcie VII w Poznaniu, gdzie przebywał od 20 stycznia w celi nr 39. W dniu 17.02.1943 r. przeniesiono go do więzienia przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu.
Stamtąd w dniu 06.06.1943 r. został przewieziony do więzienia na ulicy Daniłłowiczowskiej w Warszawie, a w dniu 6 lipca przetransportowany do Obozu Koncentracyjnego na Majdanku, gdzie nadano mu numer obozowy 16931.
Tam też zmarł z wycieńczenia 01.10.1943 r.
Złotogórski Ludwik, komisarz PP, urzędnik państwowy, ur. 15.08.1888 r. w miejscowości Drewno niedaleko Żnina w rodzinie Józefa i Rozalii z domu Priebe. W rodzinnej wsi ukończył szkołę ludową, a następnie Szkołę Rolniczą w Żninie, gdzie uzyskał maturę w 1907 r. Rok później opuścił gospodarstwo rodziców. Nie wiemy jednak co robił do 1918 r. Zapewne brał udział w I wojnie światowej
w szeregach armii niemieckiej. Uczestniczył w walkach w czasie Powstania Wielkopolskiego. W okresie 01.01. – 04. 04.1919 r. był komendantem miasta Gąsawa oraz uzyskał awans na podporucznika Wojska Polskiego. Z dniem 05.04.1919 r. został odkomenderowany do Dowództwa Żandarmerii Krajowej byłej Dzielnicy Pruskiej w stopniu starszego żandarma, a trzy dni później został przydzielony do objazdu w Pleszewie. Z dniem 25.06.1919 r. objął objazd w Jutrosinie w powiecie rawickim. W międzyczasie został awansowany do stopnia wachmistrza. W czasie służby ukończył kurs w Szkole Żandarmerii w Poznaniu.
Z dniem 01.07.1920 r. został przejęty do Komendy Wojewódzkiej Policji Państwowej byłej Dzielnicy Pruskiej w stopniu młodszego podkomisarza i mianowany komendantem powiatowym Policji Państwowej w Lesznie. Podczas służbyw Lesznie awansował z dniem 01. 02.1921 r. na podkomisarza, a z dniem 01.07.1922 r. na komisarza. Obowiązki pełnił do dnia 30.11.1926 r., kiedy to został przeniesiony na komendanta powiatowego do Ostrowa. Z dniem 01.08.1938 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta powiatowego do Nowego Tomyśla. W dniu 02.09.1939 r. wraz z całą policją powiatu ewakuował się w kierunku wschodnim razem z cofająca się Armią „Poznań”. Jego udział w walkach września 1939 r. nie jest znany. Wiadomo tylko, że był poszukiwany przez Gestapo i musiał się ukrywać. Przez całą okupację niemiecką przebywał w Radomiu pod przybranym nazwiskiem Paweł Liberski i w okresie od 11.11.1939 r. do 17.01.1945 r. pracował w firmie żelaznej K. Sołtysiaka, jako jej kierownik. Po wyzwoleniu w dniu 18.01.1945 r. zgłosił się do Miejskiej Komendy Milicji Obywatelskiej w Radomiu, gdzie objął szefostwo referatu paszportowego.
Na tym stanowisku pozostawał do 05.06.1945 r. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do Nowego Tomyśla i z dniem 01.10.1945 r. zatrudnił się w tamtejszym Starostwie Powiatowym. Został szefem referatu karnoadministracyjnego.
W dniu 12.06.1945 r. wstąpił do PPR. Zmarł 12.03.1954 r. w Nowym Tomyślu.
Źródła do Aneksu:Archiwum Akt Nowych w Warszawie, zespół Prezydium Rady Ministrów, akta byłych funkcjonariuszy policji państwowej.
Archiwum Akt Nowych w Warszawie, zespół Komendy Głównej PP.
Archiwum Państwowe w Poznaniu, zespół Komendy Wojewódzkiej PP w Poznaniu.
Archiwum Państwowe w Poznaniu, zespół Komendy Powiatowej PP w Lesznie.
Centralne Archiwum Wojskowe, akta osobowe.
Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych w Poznaniu, archiwum.
Muzeum Martyrologii Wielkopolan w Forcie VII, dokumenty byłych więźniów.
Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu, akta byłych więźniów.
Państwowe Muzeum na Majdanku, akta byłych więźniów.
Relacja Krystyny Marszałek.
Relacja Apolonii Mołoń.
Relacja Urszuli Szubert.
Relacja Krystyny Wiśniewskiej.
Bauer P., Zielonka J., Żołnierska droga przez mękę. Wielkopolanie w obozach sowieckich, Kościan 1990.
Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, red. Z. Gajowniczek, t. 1 i 2, Warszawa 2006.
Żołnierze Garnizonu Leszno zamordowani przez Sowietów w 1940 r. Słownik Biograficzny, oprac. Sz. Bąkowski, Leszno 2000.
...
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
rganizacyjno-prawne podstawy funkcjonowania Mączyńśki Marek Kraków "Księgarnia Akademicka", 1997
