Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne GNIAZDO

Moje pytanie dotyczy przekazywania nazwiska w linii żeńskiej.
Czy możliwe było, w pierwszej połowie XVIII w. w podkórnickiej wsi, by nazwisko dzieciom przechodziło ze strony matki?

Przykład:
Piotr CZOK bierze ślub z Katarzyną BRATEK w 1722 w Bninie.
Z tego związku (chyba, że coś pomyliłem lub przeoczyłem) rodzą się kolejno w latach 1725-1736: Kazimierz, Piotr, Paweł, Agnieszka, Kazimierz, Marianna, Zofia, Anna. Wszystkie dzieci noszą nazwisko BRATEK po matce.
Żona prawdopodobnie umiera, bo Piotr, już jako Piotr BRATEK (przejął nazwisko żony?) wstępuje powtórnie w związek z Elżbietą z Krerowa (1737), z którą ma kolejne dzieci w latach 1739-1756: Ewę, Mikołaja, Jadwigę, Katarzynę, Szymona, Grzegorza, Walentego, Małgorzatę i Reginę, wszyscy o nazwisku BRATEK (pierwszej żony).

Czy taka historia była możliwa, czy też wszystko pokręciłem?

Czy szanowne grono spotkało się z taką sytuacją, a jeśli tak, dlaczego tak się działo?

_________________
Pozdrawiam Tomasz

Bardzo możliwe, że Piotr Czok odziedziczył po teściu gospodarstwo w Prusinowie, bo przecież stamtąd pochodziła Katarzyna Bratkówna, i od tego gospodarstwa przyjął nazwisko Bratek (de loco).

_________________
Pozdrawiam
Henryk Krzyżan

Jak najbardziej bywało tak . Dwie najbardziej znane mi okolice w Wielkopolsce (Babimost i Nowe Kramsko oraz Dobrzec koło Kalisza) miały pełno takich przypadków w XVIII wieku i na początku XIX. Jeżeli chłopak wżeniał się na gospodarstwo kmiecia to przeważnie przyjmował nazwisko teścia (czyli żony). Nieraz używał dwóch nazwisk , nieraz tylko żoninego. Nieraz jego syn powracał do rodowego nazwiska, gdy wyprowadzał się z dziadkowego gospodarstwa, bo nazwisko było niejako przypisane do gospodarstwa.

Pozdrawiam
Janusz

Dziękuję za odpowiedź.
Czyli możliwe.
Już kiedyś słyszałem, że nazwisko przypisane było do gospodarstwa lub nawet domu, ale wydawało mi się to dziwne i przesadzone.

_________________
Pozdrawiam Tomasz

Zjawisko dziedziczenia nazwisk de loco było dość powszechne w Wielkopolsce i dopiero pruska ustawa z 1795 roku formalnie zniosła taką możliwość. Dobrze to zostało opisane przez p. Krzysztofa Raniowskiego w książce "Rody ziemi wolsztyńsko-babimojskiej".

_________________
Pozdrawiam
Wojciech

***

Dodam tylko, że w drzewie mojej żony, jej nazwisko przeszło aż dwukrotnie po linii żeńskiej.

_________________
Mikołaj