Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne GNIAZDO

Orędownik 1938.11.04

* U grobu poety i pieśniarza wielkopolskiego. Wśród pięknych nagrobków starego cmentarza świętomarcińskiego, leży skromna, szara płyta kamienna. Pod nią śpi snem wiecznym bojownik o świętą sprawę, poeta wierszem płomiennym zagrzewający do czynu i pieśniarz, którego piosenki śpiewa Polska cała „Piotr Dahlmann więzień stanu w r. 1846-47” - głosi krótki napis na kamieniu grobowym. Urodzony w ziemi bukowskiej, zmarł przedwcześnie, sterany więzieniem pruskim. Pamięć Jego uczciło zawiązane niedawno Stow. Regionalne Ziemi Bukowskiej. Delegacja złożona z pp. dra Panieńskiego, Władysława Wachowiaka, A. Małeckiego, Stan Libery, Heleny Nowakówny i arch. M. Panieńskiego, złożyła wczoraj wieniec na grobie pieśniarza.

Piotr Dahlman (ur. 28 czerwca 1810 w Cieślach k. Buku, zm. 25 października 1847 w Poznaniu) – polski poeta i publicysta.
Piotr Dahlman był synem Karola i Heleny Marysówny. Kształcił się w latach 1824–1828 w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W Berlinie w 1828 rozpoczął studia prawnicze, ale przerwał je w 1831, żeby wziąć udział w powstaniu listopadowym. Udał się po powstaniu do Krakowa, a w 1833 powrócił do Poznania. Został tam aresztowany i skazany na 6 miesięcy więzienia. Pracował po ułaskawieniu jako grawer, z przerwą w latach 1836–1839, kiedy studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1841 został bliskim współpracownikiem „Tygodnika Literackiego”, w którym zamieszczał artykuły publicystyczne. Pisał utwory poetyckie i recenzje literackie. Opublikował tragedię historyczną „Maryna Mniszchówna” wraz z „Poezjami pomniejszymi” (1841). Przełożył wiersze południowych Słowian. Opracował także wielokrotnie wznawiany słownik francusko-polski (1846). Mieszkał w Poznaniu. W lutym 1846 został aresztowany w Śremie i osadzony w Moabicie. Ze względu na zły stan zdrowia został zwolniony i zmarł 25 października 1847 w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Poznaniu. Pochowany na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.
W literaturze występuje również jako Piotr Dahlmann.
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr_Dahlman


Na dolinie zawierucha,
Mokrym śniegiem dmie;
Na kominie ogień bucha,
Trzaska koło mnie.

Przy kominie z lulką stoję,
Puszczam w kłęby dym,
A wspomnienia wszystkie moje
Lecą razem z nim.

Niechaj lecą jak minęły
Chwile młodych lat;
Które z sobą wszystko wzięły
I nadziei kwiat.

Gdzież te kwiatki? gdzie nadzieje?
Ominęły mnie!
Jeden wiatr, co w pola wieje,
Tylko bawi mnie.

On bez celu, ja bez celu,
I ten z lulki dym:
Trzech nas tylko, trzech nie wielu,
Lećmy razem z nim!

 Piotr Dahlman.

Chętnie poznałabym wiersze tego poety. Może natknęliście się gdzieś na nie.

_________________
Bożena

Wiersz "Do Puszkina"

Jak pośród długiej zimy w krajach biegunowych
Natura z troskliwości o ludy osiadłe

Na tej życia granicy — na polach lodowych
Jasną zorzą oświeca ich lica wybladłe —

Tak twój geniusz Puszkinie, pośród ciemnej zimy,
Gdzie drzymał duch stężały milionów ludzi,

Zabłysnął, — i gorejąc ognistemi rymy
Od Niemna do Kamczatki ludy ze snu budzi.


Jak po twojej ojczyźnie obszernej i dzikiej
Huragan, śnieg ku niebu ciskając skowyczy,

I pędzi rozhukany, jak gdyby chciał szyki
Przyrodzenia połamać i jak wulkan ryczy;

Tak pieśń twoja burzliwa na skrzydłach orkanu
Poszarpując za serca tysięcy tysiące

Trąca z rykiem o Kremlin i o grzbiet Bałkanu,
Swym szałem chcąc z letargu wskrzesić duchy śpiące.

Lub jak kozak nad Dnieprem rzewną dumkę śpiewa,
Gdy mu się jego złota przypomni swoboda,

I same smętne dźwięki ze strun wydobywa,
Kiedy spojrzy po Dnieprze w stronę Carogroda,

Tak twa lutnia, o wieszczu, posępnie zadźwięczy
Jak wietrzyk co po grobach rozkwila swe żale,

Gdy się w sercu myśl zajmie i spłonie wspaniale,
Że pod jarzmem niewoli tyle ludów jęczy!

Bystrolotny geniuszu! Bardzie z ponad Newy!
Ty z Byronem płomiennym, co iskry rzęsiste

Sypie z ducha-wulkanu, jak ognia ulewy,
I z wielkim Polski wieszczem, co treny ojczyste

Wyśpiewując na arfie proroczej żałośnie
Nagle szarpnie w trzy struny, i zabrzmią żałośnie

«Wiara! — Miłość! — Nadzieja!» — ty z tymi wieszczami
W świetnej trójcy pobłyszczysz nad wieków grobami.

_________________
Pozdrawiam
Izabela
Poszukuję:Mańczak Kacper+Agnieszka Bernacik/Bernad (Komorniki, Rudnicze), Zgoła (Lusowo, Luboń), Hadyniak Tomasz + Barbara Frąszczak (Wiry), Kozłowski Szczepan+Julianna Jakubiak (Żabikowo)

Izabelo, dziękuję serdecznie.

Pozdrawiam

_________________
Bożena

Jak podano na wstępie tego postu, Piotr Dahlman zmarł 25 października 1847 w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Poznaniu.
Czy ktoś dysponuje skanem aktu jego zgonu lub odpisem tego aktu?

Pozdrawiam
Janusz Wawrzyn

Witam.

Zapis zgonu Piotra Dahlmana znajduje się na filmie 8023673, zdjęcie 172.
Jest to parafia św. Marcina, jednak w księdze z tego roku znajdującej się na BaSI nie ma tego zgonu zapisanego.
Można zamówić ten film.

https://www.familysearch.org/ark:/61903/1:1:6FCG-WBPG

Pozdrawiam.
Kaniewska Małgorzata.

Małe sprostowanie .
Nie ma filmu 8023673 , to numer DGS. Numer filmu z tym DGSem to 1191449. I ten numer filmu można zawawiać.

Pozdrawiam
Janusz

A tak, przepraszam, moje przeoczenie

Kaniewska Małgorzata.

Akt 103/1847
Dnia 25 października 1847 zmarł Piotr Dahlmann literat lat 36, ur. Cieśle, ochrzczony w kościele parafialnym Niepruszewo w dystrykcie bukowskim, syn Karola Dahlmann(a) i Heleny Wojtkowianki.
Pozostawił brata Fryderyka i dwie siostry - Konstancję i Elżbietę.

_________________
Pozdrawiam
Henryk Krzyżan

Bardzo serdecznie wszystkim dziękuję.
Janusz Wawrzyn.